تماشاگرانِ خیره و تاثیری که ما بر جمع آن‌ها می‌گذاریم!

از میان تمام آن‌چه در این قسمت می‌شنوید، همین یک جمله را به عاریت می‌گیرم تا برای‌تان بنویسم که آفتِ این روزهای ما، جدی پنداشتن همین یک جمله است. همزمان با رواج شبکه‌های اجتماعی دو اتفاق عمده رخ داده اند که هر روز هم گسترده‌تر می‌شوند. یک: دیگران را تماشاگرِ خود می‌دانیم و دو: مترصد آنیم که به هر طریق تاثیری بر آن‌ها بگذاریم. به طوری که خلاصه‌ی استفاده‌ی بسیاری از ما از شبکه‌های اجتماعی را، در همین دو نکته می‌توان خلاصه کرد.

شوپنهاور در ابتدای قرن بیستم ما را نسبت به این پدیده آگاه می‌کند و تاکید می‌کند که آن‌چه ما را به گرفتاری می‌اندازد، آن‌چه باعث می‌شود جای علت و معلول را در زندگی اشتباه بگیریم، آن چه باعث می‌شود به اشتباه بپنداریم که «کسی هستیم»، ارزش‌دادن بیش از اندازه به نظرِ دیگران است. تمایل ما به «خوب» جلوه‌کردن در نگاه آن‌هاست، گرایش ما به «زیبا دیده‌شدن» از سوی دیگران است و الخ.

این فصل از کتاب را در سه قسمت تقدیم‌تان می‌کنم و به گمانم کالبدشکافیِ این پدیده آنقدر مهم است،‌ که خوب است برایش وقت بگذاریم، و نشانه‌های این ویژگی را در خودمان جست‌وجو کنیم ـــ چه بسا در وجود هریک از ما مقداری از این گرایش باشد.